«اللهمَّ صَلِّ عَلى مُحَمَّد وَ الِه وَ لا تَرْفَعْنِى فِى النّاسِ دَرَجَةً اِلاّ حَطَطْتَنِى عِنْدَ نَفْسى مِثْلَها»

… خدايا! هر اندازه كه من را در پيش روى ديگران عزيز و برتر مى‌كنى، در پيش خودم خارجى و كوچكيم را روشن تر ساز.

هر چه بر علم يك عالم افزوده مى‌شود او به جهل خود بيشتر آگاه مى‌گردد. اگر از يك شخص عامى كه اطلاع علمى چندانى ندارد سؤال شود كه از چند موضوع علمى بى اطلاعى، ممكن است به ده يا بيست مورد اشاره كند؛ ولى هر چه بر علم او افزوده مى‌شود از جهل خود بيشتر آگاه مى‌گردد، و شخص عالم بى نهايت مجهول علمى در پيش روى خود مى‌بيند.

از ديدگاه معرفت، هر چه انسان خدا را بهتر بشناسد، به نيستى و نادانى و عجز و ناتوانى خود بيشتر پى مى‌برد و اگر انسان به نقصهاى خود اعتراف كند، از غرور رهايى مى‌يابد. در غير اين صورت نفس طغيان مى‌كند و انسان را به مفاسد اخلاقى مبتلا مى‌سازد.

 بردر گاه دوست، آیت الله مصباح یزدی، ص 300