«و لا تُحْدِثْ لِى عِزّاً ظاهِراً اِلاّ اَحْدَثْتَ لِى ذِلَّةً باطِنَةً عِند نَفْسى بِقَدَرِها»

هيچ مرتبه اى از عزّت در مقابل ديگران براى من ايجاد مكن، مگر آنكه به همان اندازه من را در پيش نفسم كوچك نمايى.

 

دوستان خدا هر چه به خدا نزديك تر مى‌شوند متواضع تر مى‌گردند؛ در مقابل، افراد جاهل و كم ظرفيت اگر مطلبى را ياد بگيرند يا كار خير وثوابى انجام دهند، فكر مى‌كنند از ملايكه نيز جلو افتاده‌اند يا همه خيرات عالم را انجام داده‌اند.

هر چه بر معرفت بندگان شايسته خدا افزوده مى‌شود، آنان خود را در مقابل خدا ذليل تر مى‌بينند و تواضع حقيقى آنان بيشتر مى‌شود. تواضع حقيقى آن است كه انسان در دل نيز خود را كوچك ببيند، نه خود را به ظاهر در پيش روى مردم متواضع نشان بدهد، كه اين، نفاق و دورويى است. تواضع حقيقى جز با لطف خدا ميسر نيست، زيرا نفس انسان سركش است و به كمتر چيزى مغرور مى‌شود.

منبع: بردر گاه دوست، آیت الله مصباح یزدی، ص 300