جهل، مادر همه دردها..

نوشته شده توسط راوی در 1395/04/18

 

برای پرورش اخلاقی لازم است اول افکار توسعه داده شود .پایه اول تربیت، تعلیم است . مردم در حال جهالت از هیچ چیز استفاده کامل نمی کنند حتی از دین .

یکی از آن عوامل تربیت و ترقی اخلاقی ،توسعه فکر است.بعضی از علمای فن تربیت اهمیت زیادی برای آن قائل شده اند ، جهل و نادانی را از نظر اخلاق امّ الامراض ،مادر همه ی درد ها یا لااقل غالب درد ها شمرده اند .

علم از لحاظ حیات معنوی انسان نور است و جهل ظلمت انسان در پرتو نور همه جا را می بیند،اشیاء را تشخیص می دهد ،راه را از چاه تمییز می دهد ، اما در تاریکی همه چی از نظر پنهان می شود ، میدان بازی فهم و خیال باز می گردد.در ظلمت نادانی نیز حقایق امور و واقعیات مخفی می شود،نوبت افسانه می رسد خیالات واهی به صورت عقاید خرافی و موهومات در جامعه منتشر می شود .
قرآن کریم می فرماید :
آیا کسی که از جنبه معنوی مرده بود و ما او را زنده گردانیدیم و برای او نوری قرار دادیم که با آن نور حرکت می کند ،مانند کسی است که دائما در میان تاریکی هاست و هرگز از آن بیرون نمی آید.
سوره انعام ایه ۱۲۲

دراین که هیچ کس دشمن خودش نیست تردیدی نیست و هر فردی دوست خودش می باشد تردیدی نیست ، زیرا که حبّ ذات غریزه ی انسان می باشد هر کوششی که انسان می کند به سود خود و به منظور تحصیل سعادت می کند ،نه برای زیان و بد بختی . بد بختی انجاست که شخص برای خودش دوست نادان باشد ان وقت است که به عنوان دوستی و به منظور رسیدن به سعادت کار هایی به ضرر خودش انجام می دهد که دشمن هم نمی پسندد .

برای پرورش اخلاقی لازم است اول افکار توسعه داده شود .پایه اول تربیت، تعلیم است . مردم در حال جهالت از هیچ چیز استفاده کامل نمی کنند حتی از دین . منشأ بسیاری از بی دینی ها بی علمی  آشنا نبودن با تعلیمات الهی است قرآن کریم درباره کسانی که منکر قرآن بودند این طور می فرماید

بَلْ كَذَّبُوا بِمَا لَمْ يُحِيطُوا بِعِلْمِهِ وَلَمَّا يَأْتِهِمْ تَأْوِيلُهُ كَذَٰلِكَ كَذَّبَ الَّذِينَ مِن قَبْلِهِمْ فَانظُرْ كَيْفَ كَانَ عَاقِبَةُ الظَّالِمِينَ
سوره یونس آیه ۳۹

معنی : این گروه چیزی را منکر شدند و نسبت جعل و افتراء به آن دادند که آن را بدرستی ندانسته و نفهمیده اند و حقیقت آن چیز بر آن ها کشف نشده گذشتگان هم که منکر نبوت انبیاء بودند روی همین جهت بوده یعنی روی اصل نادانی و بی اطلاعی بوده .

منبع : حکمت ها و اندرز ها ج۲ صص34-37