فَصِرْتُ اَدْعُوکَ آمِناًوَاَسْئَلُکَ مسْتَاءنِساً لا خآئِفاً وَلا وَجِلاً مُدِلًّا عَلَیْکَ فِیمَا قَصَدْتُ فِیهِ إِلَیْک
پروردگارا ! لطف و رحمت تو موجب شده كه من با این همه گناه با آرامش خاطر تو را بخوانم و با احساس محبت و انس از تو حاجت بخواهم بدون آنكه بیم و هراسى به خود راه دهم در حالى كه مقصودم را عاشقانه و با ناز و كرشمه با تو در میان مى گذارم
فَإِنْ أَبْطَأَ عَنِّی عَتَبْتُ بِجَهْلِی عَلَیْک وَ لَعَلَّ الَّذِی أَبْطَأَ عَنِّی هُوَ خَیْرٌ لِی لِعِلْمِکَ بِعَاقِبَةِ الْأُمُورِ
و اگر حاجتم دیر آید، از روى نادانى با عتاب و خطاب با تو چون و چرا مىكنم. با این كه ممكن است دیر شدن اجابت به سود من باشد، زیرا سرانجام كارها را تو میدانى و من از اسرار عالم آگاه نیستم و از آینده چیزى نمیدانم
فَلَمْ أَرَ مَوْلًى کَرِیماً أَصْبَرَ عَلَى عَبْدٍ لَئِیمٍ مِنْکَ عَلَیَّ
خدایا! من هیچ مولاى كریمى را شكیباتر از تو نسبت به بنده لئیم و بخیلى مانند خود ندیده ام.
فرازی از دعای افتتاح
