یکی از بدترین ظلم ها به دین این است که دین آمده است تا انسان را از فلاکت نجات دهد.

برای ورود به ماه مبارک رمضان می توان سه رویکرد داشته باشیم:

اگر کسی وارد ماه مبارک رمضان شود با رویکرد فرار از خطر و ضرر، خوابش هم عبادت محسوب می کند و یک آدم حداقلی در ماه مبارک می باشد.

کسی که رویکرد حفظ وضعیت موجود دارد تغییری در برنامه خود ایجاد می کند و ختم قرآن خواهد داشت و … ولی تغییرات حداکثری ندارد.

کسی که رویکرد رشد دارد و می خواهد جای بهتری برسد و اصلا نمی خواهد در وضعیت موجود بماند. سی روز با ریاضت عبادت می کند. ریاضت در عبادت زدگی ایجاد می کند ولی کسی که انگیزه ی زیادی داشته باشد ریاضت برای او مشکلی ایجاد نمی کند.

یکی از بدترین ظلم ها به دین این است که دین آمده است تا انسان را از فلاکت نجات دهد. درست است که این را انجام می دهد ولی کلیت کار آن این نیست در حالی که در قرآن به آن اشاره شده است ولی حداقل اثر دین است «إِنَّ الصَّلاةَ تَنْهى‏ عَنِ الْفَحْشاءِ وَ الْمُنْكَرِ» (عنکبوت، ۴۵) دین یک جرعه برای عطش نیست بلکه یک اقیانوس برای شنا کردن تا بی نهایت است. دین اساسا برای انسان ها بلند همت است که می خواهد به اوج برسند.

 

دین اساسا برای رشد و رویکرد سوم است، شاید یک کسی هم باشد که رویکرد حداقلی به دین داشته باشد. مانند کسی که با یک تریلی سوار می شود و سر کوچه نان می خرد!

بهترین کار در ماه مبارک رمضان این گونه در روایت آمده است «يَا رَسُولَ اللَّهِ مَا أَفْضَلُ الْأَعْمَالِ فِي هَذَا الشَّهْرِ فَقَالَ يَا أَبَا الْحَسَنِ أَفْضَلُ الْأَعْمَالِ فِي هَذَا الشَّهْرِ الْوَرَعُ‏ عَنْ مَحَارِمِ اللَّهِ ثُمَّ بَكَى» این چه معنا دارد؟ یعنی جایی که به اوج تقرب می رسی تازه می خواهی گناه کنی و ادب ماه مبارک را نگه داشتن حد اقل این است که گناه نکنی و این حداقل بسیار با اهمیت است چون ادب برای ماه مبارک بسیار مهم است. نشاید که کسی برداشت حداقلی از این روایات داشته باشد. معنای قربة الی الله هم همین گونه است یعنی قرب الی الله نه اینگونه باشد که نزدیک شدیم و تمام شد خیر یعنی در هر حالی در هر زمانی در رشد و حرکت هستیم.

 

منبع: برداشتی از سخنرانی حجت الاسلام پناهیان شب دوم ماه مبارک رمضان95 دانشگاه امام صادق علیه السلام