ادب قمر منیر بنی‌هاشم رو نگاه کنین! به احترام سیدالشهدا، دیرتر از ایشون قدم به این دنیا می‌گذارن، اما به احترام سیدالشهدا زودتر از ایشون به شهادت می‌رسن. یعنی که «عباس» همیشه مدافع «حسین» است. با این همه، و به نشانه احترام، هرگز جلوتر از حضرت، قدمی نمی‌نهند حتی در تقویم! طرفه حکایت آنجاست که در روز عاشورا هم، اگر چه قمر منیر بنی‌هاشم زودتر از اباعبدالله‌الحسین به شهادت رسیدند، لیکن جنگ را دو تایی با هم انجام دادند. ولایت‌مداری یعنی این! یعنی هیچ کجا امام خود را تنها نگذاری، نه در تولد، نه در تقویم، نه در زندگی… و نه در جنگ! فقط در تقدیم جان است که ولایت‌مداری باید آمیخته به عنصر دیگری به نام «احترام» شود. اینجا دیگر، «اقتضای احترام» چیز دیگری است… یعنی که عباس برای اولین و آخرین بار حق سبقت از مولای خود را دارد. گفت؛ «آید به جهان اگر حسین دگری*، هیهات برادری چو عباس آید».

*مهدی فاطمه عجل الله تعالی فرجه الشریف

قطعه26