از طرف باری تعالی به نبی اکرم صلی الله علیه و آله خطاب شد:
اگر کسی به اندازه ملائکه آسمان و ملائکه موکل زمین، نماز بخواند و روزه بگیرد، در حالی که حب دنیا دارد، به قدر سر سوزنی این اعمال از او پذیرفته نمی‌شود.
این‌ها به معنی ترک دنیا نیست. خدا می‌خواهد بگوید دنیا را داشته باش، اما علاقه به آن نداشته باش. برای به دست آوردن دنیا دینت را نفروش. دینت مقدم بر هر چیزی باشد. دنیا را داشته باش؛ چون عزت و آبرویت است، اما به‌خاطر دنیا دین‌فروشی نکن. برای خاطر دنیا گناه نکن. با خدا جنگ نکن.
حضرت موسی علی نبینا و آله و علیه‌السلام داشت از مسیری عبور کرد. دید یک نفر سجده کرده و دارد گریه می‌کند و ناله می‌زند و حاجتی را از خدا می‌خواهد. ایستاد و مقداری نگاهش کرد. دید خیلی منقلب است و اشک می‌ریزد. گفت خدایا اگر حاجت این بنده دست من بود، به او می‌دادم. حضرت حق فرمود:
او مرا می‌خواند و گریه هم می‌کند، اما علاقه شدیدی به بزهایش دارد. علاقه‌اش آنجاست نه پیش من.
از طرفی می‌بینیم درهای آسمان برای حضرت ابراهیم علی نبینا و آله و علیه‌السلام باز شد و ملکوت سما را دید، در حالی که برخی از علمای اهل سنت نقل کرده‌اند که فقط هزار سگ گله‌ای برای محافظت از گوسفندانش داشت.
پس دنبال کار باید رفت. همان‌طور که اهل بیت علیهم‌السلام کار می‌کردند، منتهی نکته این‌جاست که کار را باید برای خدا انجام داد که اگر این‌گونه شد، خودش عبادت محسوب می‌شود.
پیامبر صلی الله علیه و آله می‌فرمایند: عبادت ده جزء است که نه جزئش در کسب حلال است.
