«وَ عَبِّدْنى لَكَ وَ لا تُفْسِدْ عِبادَتِى بِالْعُجْبِ»

خدايا! به من توفيق بده تا به عبادت تو بپردازم و عبادتم را با عجبم فاسد مساز.

به دست آوردن توفيق عبادت تنها كافى نيست؛ ممكن است وسوسه هاى شيطانى در عبادت رخنه كند و انسان را به عجب مبتلا سازد. عجب، بزرگ و زياد شمردن اعمال نيك خود و مسرور بودن و مستحق ثواب دانستن خويش از انجام آن اعمال است.

عجب داراى مراتبى است.

1ـ منت گذاردن بر خدا به سبب اعمال نيك خود. اين مرتبه خطرناك ترين مراتب عجب است؛

2ـ خوشحالى از اعمال نيك خود در مقابل خدا؛

3ـ مستحق ثواب شمردن خويش؛

4ـ بالاتر دانستن خويش از ديگر مؤمنان.

 منبع: بر در گاه دوست، آیت الله مصباح یزدی، ص  298